Νικηφόρος Βρεττάκος

"Δυο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου"

... Οι άνθρωποι μπορεί να ξεκινάνε από διαφορετικές θέσεις. Αρκεί να συγκλίνουν στο ίδιο

αντικείμενο. Σ` αυτό που κουραστήκαμε να το ονομάζουμε άνθρωπο. Αρκεί να σκεφτόμαστε τη σωτηρία του κι αρκεί να `χουμε τούτο σαν κανόνα. Η Γης δεν είναι ένα σταυροδρόμι φτιαγμένο για να διασταυρώνουνε την καταστροφική παρουσία τους οι μηχανές του πολέμου. Αυτό που βαραίνει τη συνείδηση της ιστορίας πρέπει το συντομότερο να απαλλάξει τον κόσμο από το σκοτεινό βάρος του. Οι άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό , μπορούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, να ζεστάνουν τα χέρια τους στην ίδια φωτιά, να κοιτάζουν τον ήλιο από το ίδιο παράθυρο. Γιατί στο βάθος είναι όλοι τους φίλοι του ίδιου πολιτισμού και ο πολιτισμός είναι ένας για όλους. Αρκεί να μας ενδιαφέρει όλους η υλική και η ηθική αποκατάσταση του ανθρώπου μέσα σε έναν κόσμο ειρήνης. Ποτέ δεν μπόρεσα να ειπώ αυτή τη λέξη "Ειρήνη" χωρίς να νιώσω μεγάλη τρυφερότητα και ταραχή μέσα μου. 

... Ειρήνη, λοιπόν,είναι ότι συνέλαβα μες απ’ την έκφραση και μέσ` απ’ την κίνηση της ζωής. Και Ειρήνη είναι κάτι βαθύτερο απ’ αυτό που εννοούμε, όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος.

Ειρήνη είναι όταν τ’ ανθρώπου η ψυχή γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος ψυχή μες στον άνθρωπο.

... Εμείς οι άνθρωποι που  σκεφτόμαστε, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι σοφό είναι μόνον ό,τι είναι ανθρώπινο. Σε μια εποχή που, σε κάθε στιγμή, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε έναν νέο πόλεμο, σέρνοντας τις κατακερματισμένες μάζες από διάψευση σε διάψευση κι από καταστροφή σε καταστροφή, εμείς οι άνθρωποι που σκεφτόμαστε έχουμε υποχρέωση να σκεφτούμε σοβαρότερα από κάθε άλλη φορά. Να σκεφτούμε με την ψυχή μας, να μιλήσουμε με την ψυχή μας, να βαδίσουμε με την ψυχή μας. Η νέα συνείδηση πρέπει να γίνει η αφετηρία, η κορφή και το όπλο του πνεύματος. Να προλάβουμε όχι μόνο μια άμεση καταστροφή, αλλά και την επανάληψη κάθε καταστροφής. Να σταθούμε σαν ένας φίλος ανάμεσα σε δύο εχθρούς και αμβλύνοντας την οξύτητα να προσπαθήσουμε να επιβάλουμε τον άνθρωπο. Να ξεκινήσουμε, όπως ξεκινούν , όταν βγαίνει ο ήλιος οι καλοί γεωργοί , να ρίξουμε στη γης, ο καθένας με τον τρόπο του, το σπόρο της ειρήνης που έχουμε μέσα μας. Να παρασταθούμε στο προαιώνιο πανανθρώπινο αίτημα που δε θα το γνωρίσουμε σ`όλο το βάθος του παρά μόνο με την αγάπη.