Γιώργος Σεφέρης

 Ο Σεφέρης υπήρξε πρόσφυγας. Ο Σεφέρης έχασε τη πατρίδα του. Και ποτέ δεν γιατρεύτηκε ο πόνος αυτής της απώλειας. 
Γράφει...

«Όπως, αν τύχει 
και μπεις μια νύχτα
 στην πολιτεία που σ’ ανάθρεψε
 κι έπειτα συθέμελη τη χάλασαν και την ξαναχτίσαν 
και παλεύεις να μετακινήσεις άλλους καιρούς
για να ξαναβρεθείς» 

«Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν. Έτυχε
να ναι τα χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ
κάποτε ο κυνηγὸς βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιὰ κάποτε δεν τα βρίσκει- το κυνήγι
ήταν καλὸ στα χρόνια μου, πήραν πολλοὺς τα σκάγια-
οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια.
Μή μου μιλάς για τ᾿ αηδόνι μήτε για τὸν κορυδαλλὸ
μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα
Που γράφει νούμερα στο φως με την ουρά της-
δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα απὸ σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.»


...Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
   τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτὸς πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να θελε να μείνει βασιλιὰς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανεὶς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν᾿ ακούει τα τουμπελέκια κάτω ἀπ᾿ το δέντρο του μπαμπού,
καθὼς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τὸν  πελεκούν και που τον καίνε σαν
    το πεύκο, και τον  βλέπεις
είτε στο σκοτεινὸ βαγόνι, χωρὶς νερό, σπασμένα τζάμια,
   νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θὰ βουλιάξει καθὼς το δεί-
    χνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλὸ και δεν αλλάζουν
ετοῦτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτὰ καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν-
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες καὶ λεύγες-
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολὲς
είναι γιατὶ τ᾿ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατὶ είναι ζωντανὴ
γιατὶ είναι αμίλητη και προχωράει-
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος...