Σεφκιέτ!Δε με γνωρίζεις τζάνεμ; Χρόνια τρυγήσαμε μαζί γέλιο και δάκρυ. Νε απίορ, Σεφκιέτ; Αχ , Σεφκιέτ! Σεφκιέτ! Θερία γενήκαμε. Μαχαιρώσαμε, κάψαμε τις καρδιές μας άδικα. 
Τόσα φαρμάκια, τόση συμφορά κι εμένα ο νους να γυρίσει θέλει πίσω στα παλιά! Να` ταν, λέει ψέμα όλα όσα περάσαμε, και να γυρίζαμε τώρα ` δα στη γη μας, στους μπαξέδες μας, στα δάση μας με τις καρδερίνες, τις κάργιες και τα πετροκοτσύφια στα περιβολάκια μας με τις μαντζουράνες και τις ανθισμένες κερασιές, στα πανηγύρια μας με τις όμορφες...
Αντάρτη του Κιορ Μεμέτ, χαιρέτα μου τη γη όπου μας γέννησε, Σελάμ σοϊλέ...
έχε γεια Ανατολία! Ας μη μας κρατάει κακία που την ποτίσαμε μ` αίμα. Καχρ ολσούν σεμπέτ ολανλάρ! Ανάθεμα στους αίτιους!

Μανόλης Αξιώτης, αφηγητής στο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Ματωμένα χώματα»