Προσφυγικός Μονόλογος  
της Άννας Ιωαννίδου

Ανασκαλεύω την ιστορία στον χρόνο.
Εγκλωβισμένος σε μία ζωή  που αποφάσισαν «άλλοι».
Η προσφυγιά  ένα αταίριαστο ρούχο.
Η  θύμησή μου χαραγμένη ανεξίτηλα σ’ ένα μισοτελειωμένο καμβά…
Αναρωτιέμαι.  Άφησα οριστικά τα ίχνη μου;
Φυγή χωρίς επιστροφή;

Ανίερες οι συμμαχίες των «δυνατών».
Έγινα  πιόνι, έρμαιο  στα  εξουσιαστικά παιχνίδια τους.
«Επιτεύγματα»  μίσους  κι  αιματοχυσίας
στον  Πόντο , στην Μικρά Ασία ,στην Βιθυνία
στην Καππαδοκία, στη Θράκη.

Ο  αέρας βαρύς , πένθιμος  ραπίζει σκληρά το πρόσωπό μου.
Τρέχω πανικόβλητος  σ’ ένα «ταξίδι» σωτηρίας,
«ταξίδι» εγκατάλειψης
με μια εικόνα στο χέρι μου.
Τρέμω… Πρέπει να  φυλάξω την πατρογονική  παρακαταθήκη.

Φωνές απειλητικές  κραυγάζουν στον εφιάλτη μου:
«Φύγε»! «Τώρα»!
Αμείλικτο , αιώνιο  το  δίλημμα
ένα δίλημμα  ζωής-θανάτου:
Ν’αρνηθώ να εγκαταλείψω
την μυρωμένη αγκαλιά της γενέθλιας γης μου;
Αλλά τότε θ΄ αντικρίσω
την βία, την φωτιά ,τον θάνατο.
Ή  μήπως να φύγω για μια ζωή λαθρεπιβάτη;
Σώμα, πνεύμα ακρωτηριασμένο.
Η άδεια μου ψυχή σ’ έναν εικονικό τάφο…

Η προσφυγική μου οδύσσεια.
Ψηφίδες  αγάπης,
ψηφίδες  διδαχής,
στιγμές ελληνικές  οι ρίζες μου, επιγραφές  ορθοδοξίας.
Η αλήθεια στην αφήγησή μου πολύτιμη κληρονομιά.

Μύρο  λυτρωτικό  η  αναπόληση
Οι ίσκιοι μου χαμένοι στους χρυσούς αιώνες
σ’ ένα αθάνατο μεγαλείο πολιτισμού.
Κι εγώ να προσκυνώ το αιώνιο και το άφθαρτο,
την πεμπτουσία του ελληνισμού.

από το mikrasiatis.gr