"Είμαι, είσαι, είναι … πατριώτης"

Είμαι, είσαι, είναι … πατριώτης

Φίλε μου, με λένε Αντώνη. Αγαπώ την πατρίδα μου. Έπαιξα σε πολλά θεατρικά , είπα ποιήματα, τραγούδησα, φώναξα συνθήματα και στάθηκα προσοχή στον εθνικό μας ύμνο. Αγαπώ την πατρίδα μου. Είμαι απ` αυτούς που μπορούν να πουν «ο πατέρας μου πολέμησε, ο παππούς μου βασανίστηκε, οι δικοί μου έγιναν πρόσφυγες, τα αδέλφια μου υπηρέτησαν στα σύνορα». Κι εγώ το ίδιο θα ήθελα.

Με καταλαβαίνεις;

Κατακαλόκαιρο στην Κύπρο, φίλε μου, Αύγουστος, ντάλα μεσημέρι, που λέμε. Ο ήλιος καυτός κι εγώ στην εθνική οδό βουτηγμένος στα λάδια της μηχανής μαζί με τον πατέρα μου . Μην τα ρωτάς. Η μηχανή να καπνίζει , το ψυγείο σπασμένο, ο ιδρώτας να τρέχει και παρά τη φήμη μας για τα μηχανικά μαστορέματα, η μοίρα μας εξαρτάται από την Ασφαλιστική και την εξυπηρέτησή της. Περιμένουμε λοιπόν στη λωρίδα διαφυγής. Δίπλα περνούν αυτοκίνητα με πατημένα 100-120. Ποιος δε θα τα ζήλευε; Κατά τα άλλα ερημιά, Σκέφτομαι πως τα μόνα ζωντανά  πλάσματα που φαίνεται να επιζούν μέσα σ` αυτήν την αφόρητη ζέστη είμαστε εμείς. Η ώρα περνά και κοιτάμε απεγνωσμένα το ανοικτό καπό. Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα και σταματά 50 μέτρα μπροστά. Πινακίδες παλιές. Απ` αυτές που εμείς στην Κύπρο ξέρουμε ότι ανήκουν στους κατοίκους της άλλης πλευράς. Πριν προλάβω να το σκεφτώ, βγαίνει ένας κύριος το ίδιο παλιός, κοντός, λεπτός μελαχρινός. «Τουρκοκύπριος», ψιθυρίζω και σφίγγω τις παλάμες. Έχουν αρχίσει να βολτάρουν ανάμεσά μας τώρα που άνοιξαν τα σύνορα. Αλήθεια, όλο αυτό που κρατάω χρόνια, ετοιμάζομαι να το πετάξω με μία λέξη ( ή ό,τι άλλο χρειαστεί ) στο πρόσωπο αυτού του εχθρού. Όμως τα μάτια του πατέρα μου με καθηλώνουν. Ετοιμάζομαι να ουρλιάξω την αγανάκτησή μου για όλα αυτά που έκαναν σε εμάς, αυτός και το σινάφι του, όμως τα σπαστά ελληνικά του με προλαβαίνουν. «Μπορώ να βοηθήσω;». «Ευχαριστούμε, ειδοποιήσαμε», απαντά καταδεκτικά ο πατέρας. «Έγινε ο Θεός μαζί σας», λέει καλόκαρδα και προσπαθώντας να βρει τις σωστές λέξεις και φεύγει.

Φίλε μου, πες μου, υπάρχουν και καλοί Τούρκοι;

Πρέπει να φαίνομαι αλήθεια σαν καρτούν σε απόγνωση, όπως στέκομαι στο μετρό του Λονδίνου. Ψάχνω τα δρομολόγια, αλλά σήμερα άλλαξαν. Κόσμος περνάει και έρχεται και νιώθω όσο ποτέ την ανάγκη κάποιος να βοηθήσει, να μου εξηγήσει τι γίνεται και πως θα φτάσω στην εκκλησία που θέλω για τη Λειτουργία. Άντε να ρωτήσεις τώρα. Δύσκολο να `σαι ξένος. Για να δούμε ποιος θα σταματήσει να συνεννοηθεί μαζί μου στα «άπταιστα» αγγλικά μου. Κοίταξε να δεις τύχη σκέφτομαι. Κι όμως με πλησιάζει ένας συνομήλικος και ρωτά υπομονετικά εάν μπορεί να με βοηθήσει. Λέω το πρόβλημα και μου εξηγεί χαμογελώντας πως πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση και θα με πάει εκεί που θέλω. Φαντάσου πως τον κοίταζα. Εντάξει, πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση και θα με πάει εκεί που θέλω, αν και κανονικά θα κατέβαινε νωρίτερα. Στο δρόμο μιλάμε και αλήθεια, τον νιώθω δικό μου. Δεν ξέρω αν σου `χει τύχει. Στην κουβέντα με ρωτάει από πού είμαι. Από την Κύπρο λέω εγώ, εξηγώ για τους πρόσφυγες γονείς μου και επιστρέφω την ερώτησή του. «Κι εγώ Κύπριος, από την Κερύνεια είμαι» η απάντηση. Σκάω ένα χαμόγελο; «και γιατί δε μιλάμε ελληνικά;». Δεν ξέρει ελληνικά, είναι Τουρκοκύπριος. Μου ζητά ν` ανταλλάξουμε μέιλ, να μιλάμε. Αρνούμαι όσο ευγενικά μου επιτρέπει η έκπληξή μου.

Φίλε μου είμαι προδότης που δέχτηκα τη βοήθειά του;

Ακολουθώντας το δρόμο για τη Λειτουργία, που σου ` λεγα πριν, δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του παππού μου. Έφυγε με τον καημό της πατρίδας που έχασε και δεν ξαναείδε. Κάτω από την κληματαριά του προσφυγικού του σπιτιού μου ` χε πει. «Άκου παιδί μου, την πατρίδα να την αγαπάς, να μην ξεχνάς, αλλά να συγχωρείς. Οι άνθρωποι δε φταίνε. Τα πάθη, τα συμφέροντα… Τους ανθρώπους να τους αγαπάς, όπως θέλει ο Θεός».

Φίλε μου, πες μου. Στην Αγία Γραφή, που λέει «ν` αγαπάς τους εχθρούς σου», αλήθεια εννοεί και τους Τούρκους, τους εχθρούς της πατρίδας;

                                                                                                 Ιουλιανή

Δόθηκε από τον Ι.Περράκη , δημοσίευμα του περιοδικού "Προς τη Νίκη", Φεβρουάριος 2015