"ΑΪΒΑΛΙ" , SOLUP

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

 

... Όμως αυτό που νιώθουμε για την πατρίδα , αυτό που έψαχνα, στη Μυτιλήνη το βρήκα.Στο πάνω κάτω της Ερμού.Στα όμορφα σπίτια με την τριανταφυλλιά την πέτρα απ` τα νταμάρια του Σαρμουσάκ , απέναντι. Στον τουρκομαχαλά και στα προσφυγόσπιτα της Πάνω Σκάλας που, όποτε βρίσκομαι στο νησί , τη μετράω για γειτονιά μου. Το βρήκα στα δάση και στα σβησμένα ηφαίστεια της Λέσβου. Στο μελτέμι και στη γαλήνη, στους κόλπους και στις αλυκές, στους ελαιώνες και στις ρεματιές,στους καφενέδες και στα καλοχτισμένα χωριά, στον παράδεισο της κυρα-Ειρήνης και στο γλυκό της κολοκυθάκι,εκεί κοντά στον Άγιο Δημήτρη...

... Εχθές είχε παρέλαση. Παρά έναν χρόνο,εκατό από την απελευθέρωση του νησιού από τους εθνικούς μας εχθρούς, τους Τούρκους.

Όλοι οι λαοί έχουν έναν μεγάλο ,κακό εχθρό.Κι αν δεν έχουν ,πρέπει να τον εφεύρουν.

Να τον δείξουν, να τον διδάξουν στα σχολεία.Γιατί πού ξέρεις... θα μεγαλώσουν τα παιδιά, μπορεί να δούνε άλλους να φταίνε για τα στραβά της ζωής τους...

...Κι έφτασε η στιγμή που μετρήσανε τον ανθρώπινο πόνο όπως μετράνε οι κρεατέμποροι τα γελάδια: Πάνω από δύο εκατομμύρια ξεχωριστές τραγωδίες. Νεκροί αμέτρητοι.Σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο βίαια διωγμένοι Ρωμιοί πρόσφυγες. Κάπου πεντακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνοι "ανταλλαγμένοι".Κανείς δεν τους ρώτησε.Παρέλαση από τραγωδίες. Ένας ασύλληπτος κατατρεγμός. Μια φούγκα από αμέτρητες απεγνωσμένες φωνές. Ελάχιστες από αυτές αποτυπώθηκαν σε βιβλία. Αρκετές πάλι - άλλοτε σαν παραμύθια και άλλοτε σαν εφιάλτες - τις άκουσαν παιδιά κι εγγόνια. Με τον καιρό λησμονιούνται , χάνονται κι αυτές. Συναντιούνται μ` εκείνες που δε μαθεύτηκαν ποτέ...