"Ζεϊμπέκικο" Μπεχτσέτ Αϊσάν

 Ένα ποίημα φιλίας του Μπεχτσέτ Αϊσάν

 [ από το βιβλίο "Ίμβρος : Το νησί της θλίψης " του Ντενίζ Καβουκτσούογλου ]

Μέτρα τ' αστέρια τούτο εδώ είναι 
ο έρωτας που στήνεται στο απόσπασμα
εκείνο εκεί, ο θάνατος εσταυρωμένος.

Και πιο πέρα, το αμίλητο
ετεροθαλές αστέρι της σιωπής.

Ξέπνοο το αστέρι της εχθρότητας
που αναβοσβήνει

της έχθρας που θα σβήσει κάποτε
των μυδραλιοβόλων
των οδοφραγμάτων

των στρατοπέδων κράτησης
και των συρματοπλεγμάτων, λαμπερό αστέρι.

Σου φωνάζω, άκουσέ με,
κατάλαβέ με.

Με τον τρελό αγέρα
που φυσά από το ναυάγιο
ήρθα στο πλευρό σου
με τον τρελό αγέρα.

Στη βροχή
σβηστήκαν, δεν διαβάζονται πια τα ονόματα

τα σπασμένα μάρμαρα, τα πρασινισμένα 
σαρίκια, οι σταυροί
δεν ξέρω που βρίσκονται
οι χαμένες ταφόπλακες

κάτω από τα χιόνια.

Σαν φτάνει το πρωτοκαλόκαιρο
αρχίζει η εξορία των νεκρών μας
δίπλα - δίπλα
στα ίδια χώματα.

Σηκώνονται
 για ποντιακό χορό και συρτάκι.

Απ` την Κρήτη φωνάζει ο παππούς μου
απ` τη Φότσα ο δικός σου
σαν έρθει το καλοκαίρι.
Στα σπίτια απ` την ίδια πέτρα
στις ίδιες άμαξες με τ` άλογα
χαιρετούσαν με τον ίδιο τρόπο
τα ίδια λουλούδια
με το τραγούδι των ίδιων ποταμών.

Τάκη Πέτρουλα, μέτρα τ` αστέρια
κι αν λείπει, πρόσθεσε κι εσύ κανένα

εγώ είμαι φίλος σου.

Μπεχτσέτ Αϊσάν
μέτρα τ` αστέρια
κι αν λείπει,
πρόσθεσε κι εσύ κανένα
εγώ είμαι φίλος σου.

Των χλωμών αστεριών που τρεμοσβήνουν.

Χρόνια αργότερα, πάλι προς το ξημέρωμα
πάλι ένα θρόισμα των φύλλων

σαν πήγε κατά τις τρεις η ώρα
μ` έβαλε να γράψω αυτό το ποίημα.

Σαν πήγε κατά τις τρεις η ώρα
είχα δυο καρδιές μαζί.

Ή το ναυαγισμένο καράβι ή το φάρο.

( Σεπτέμβριος του 1985, Ιούλιος του 1986 )