Μια περιγραφή της λεωφόρου Ιστικλάλ στην
Κωνσταντινούπολη ( απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Αχμέτ Ουμίτ « Έγκλημα στο
Πέραν» εκδόσεις Πατάκη )
... Ο εξώστης ήταν το ομορφότερο μέρος της ταβέρνας
Φεραγέ. Όλη η λεωφόρος Ιστικλάλ ήταν κάτω από τα πόδια μας. Οι άνθρωποι που
έρχονταν από κάθε γωνιά της πόλης, της χώρας, του κόσμου, περνούσαν μέσα από τα
φώτα που εξέπεμπαν οι βιτρίνες των καταστημάτων… Κάθε βράδυ ανεξαιρέτως χωρίς
να λιγοστεύουν ποτέ, περπατούσαν στην πιθανότατα πολυπληθέστερη λεωφόρο του
κόσμου. Άνθρωποι κάθε φυλής, χρώματος, πολιτισμού, άντρες, γυναίκες πιασμένοι
χέρι χέρι, τις περισσότερες φορές μεθυσμένοι, σπανίως νηφάλιοι, ως επί το
πλείστον καλοντυμένοι, καμιά φορά ατημέλητοι, σχεδόν γυμνοί, καμιά φορά μες στα
τσαντόρ, πότε πότε αφηρημένοι, συχνά εύθυμοι, σπανίως θυμωμένοι, καμιά φορά
τραγουδώντας τον ύμνο της ποδοσφαιρικής τους ομάδας, όμως πιο συχνά
διαμαρτυρόμενοι κατά της κυβέρνησης, καμιά φορά γεμάτοι ελπίδα, άλλη φορά
απογοητευμένοι, άλλοτε να φιλιούνται, άλλοτε να χειροδικούν, δηλαδή ό,τι μπορεί
να φανταστεί κανείς να κάνει η ανθρωπότητα, όλα περνούσαν από μπροστά μας.
Ακόμη κι αν καθόταν κάποιος κάθε βράδυ στον εξώστη, ακόμη κι αν κάθε βράδυ παρακολουθούσε
τον κόσμο , σίγουρα δε θα έπληττε. Γι` αυτό είχα επιλέξει εκείνο το μέρος. Για
να δει η Ευγενία εκείνο το πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου