«Μεσ’ την ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
 όλος  κόσμος με όλα τα όνειρά του»
                               Γιάννης Ρίτσος



Το Σαββατοκύριακο, 1-2 Σεπτεμβρίου 2012, ο παράλιος δήμος Δικελί Τουρκίας (απέναντι από τη Μυτιλήνη και κοντά στο Αϊβαλί) οργάνωσε εκδηλώσεις με τίτλο «Ημέρες Ναζίμ Χικμέτ και Ειρήνης».
Η πρώτη ήμερα των εκδηλώσεων συνέπεσε με την 73η επέτειο έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ( 01.09.1939), η οποία τιμάται σε πολλές χώρες ως «Διεθνής Αντιπολεμική Ημέρα».
Φέτος ο Δήμαρχος του Δικελί αποφάσισε να τιμήσει τον μεγάλο Τούρκο ποιητή, διεθνιστή και αντιφασίστα Ναζίμ Χικμέτ, με την παγκόσμια ακτινοβολία, στήνοντας την προτομή του σε ομώνυμο παραλιακό πάρκο. Ο δήμος αυτός και ο αγωνιστής δήμαρχός του Οσμάν Οζγκιουβέν, τιμημένος με το «Βραβείο Ιπεκτσί» για την ελληνοτουρκική φιλία,  έχουν διακριθεί για τους αγώνες τους  σχετικά με την ειρήνη και τη δημοκρατία, εδώ και πολλές δεκαετίες.
Στις διήμερες εκδηλώσεις προς τιμήν του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, συμμετείχαν και εκπρόσωποι από την Ελλάδα, ενώ στην πορεία ειρήνης από την πλατεία προς το νέο πάρκο, που ο δήμαρχος του Δικελί, Οσμάν Οζγκιουβέν, εγκαινίασε κάνοντας και τα αποκαλυπτήρια προτομής του Ναζίμ Χικμέτ, συμμετείχαν επίσης εκπρόσωποι κομμάτων της Αριστεράς και σωματείων.

Ο κ. Οζγκιουβέν στην ομιλία του σημείωσε: «Η 1η Σεπτεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την ειρήνη και εμείς θέλουμε να φωνάξουμε από το Δικελί όλος ο κόσμος να έχει ειρήνη. Ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, να μας συντροφεύει ο ποιητής της ειρήνης, Ναζίμ Χικμέτ, με τα ποιήματά του. Για να τον τιμήσουμε, φτιάξαμε το πάρκο για την ειρήνη και δώσαμε το όνομα του Ναζίμ Χικμέτ. Με καλή συζήτηση και συνεργασία, μπορούμε να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα. Ειρήνη στα σύνορά μας, ειρήνη σε όλο τον κόσμο.»
Στο νέο πάρκο «Ναζίμ Χικμέτ», οι δημοτικοί σύμβουλοι Γιώργος Πάλλης και Βάσω Χοχλάκα φύτεψαν μια ελιά, για να συμβολίζει τη συνεργασία και τις καλές σχέσεις των δύο περιοχών.



                                             
  ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ 

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες,μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο 'κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

                                     Ναζίμ Χικμέτ

http://www.youtube.com/watch?v=roccYFIcYUs

HIROSHIMA CHILD

I come and stand at every door
But none can hear my silent tread
I knock and yet remain unseen
For I am dead for I am dead

I'm only seven though I died
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow

My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind

I need no fruit I need no rice
I need no sweets nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead for I am dead

All that I need is that for peace
You fight today you fight today
So that the children of this world
Can live and grow and laugh and play
                       
                          by Nazim Hikmet

ΕΙΡΗΝΗ

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
                              
                              Γιάννης Ρίτσος