΄Ηταν χάρμα οφθαλμών να τον βλέπεις να χορεύει. Σπάνια προτιμούσε κιοτσέκια η ειδικότητά του ήταν τα ζεϊμπέκικα και μάλιστα ο αμπτάλικος σκοπός. Είχε αναδείξει το χορό αυτό σε απαράμιλλο έργο τέχνης. Οι κινήσεις του είχαν τόση χάρη, το σήκωμα των χεριών και το τίναγμα των ποδιών του είχε τόση αρμονία, που νόμιζες ότι ήταν ολόκληρος η προσωποποίηση ενός ποιήματος. Τιναζόταν και πηδούσε μια εδώ και μια εκεί κι ενώ είχες την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα παραπατήσει και θα σωριαστεί στο χώμα, αυτός χτυπούσε τα γόνατα και πετιόταν στον αέρα σαν ατσάλινο ελατήριο. Όσο χόρευε τόσο αποξεχνιόταν με τη μουσική και παθιαζόταν, ενώ οι θεατές παρακαλούσαν να μην τελειώσει ποτέ ο χορός.
Στη Σμύρνη είχαμε ένα έθιμο. Την παραμονή του Ραμαζανιού, άναβαν πυρσούς κάτω από το πλατάνι στο Τσοράκ Καπί, κι ένα νταούλι μ' ένα κλαρίνο έπαιζαν μέχρι το χάραμα. Τα παλικάρια σηκώνονταν με τη σειρά και χόρευαν. Την ώρα που τα κοπάδια των κριαριών ξαγρυπνούσαν τριγύρω αγωνιώντας για το τι τους περιμένει τη μέρα της γιορτής, η γιορτινή ευθυμία απλωνόταν παντού. Ο ωραίος Ισχάν, μόλις άκουσε το κλαρίνο από το σπίτι του, ντυνόταν κι έτρεχε στην πλατεία. Οι χορευτές τραβιόταν αμέσως στην άκρη και οι οργανοπαίχτες ήταν σαν να του έλεγαν: «Εσένα περιμέναμε λεβέντη». Και όλη η πλάση απολάμβανε την τέχνη του.

Zιγιά Χαλίτ Ουσακλιγκίλ," Ο ωραίος Ιχσάν", μετάφραση Άρης Τσοκώνας , Nar Kitapları, İstabul 1997