ΣΜΥΡΝΗ... ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

... Οι Έλληνες της Σμύρνης ζούσαν δίπλα δίπλα ο ένας στον άλλον, σε σπίτια στέρεα χτισμένα με χοντρούς τοίχους , στριμωγμένα όλα σ` έναν λαβύρινθο από σοκάκια πίσω από το Και ( Quai )- τη φαρδιά προκυμαία και τις ράγες του τραμ που οδηγούσαν από τη πολύβουη αποβάθρα του λιμανιού έως πιο βόρεια, στην Πούντα. Οι μωαμεθανοί Τούρκοι αποτελούσαν τα δύο άκρα : τη διοικητική τάξη από τη μία πλευρά και τα φτωχότερα στρώματα από την άλλη. Τα τζαμιά και τα κτίρια της τοπικής διοίκησης βρίσκονταν συγκεντρωμένα λίγο νοτιότερα από το λιμάνι, στους πρόποδες του όρους Πάγος, το οποίο δεσπόζει στα νότια της πόλης στεφανωμένο με τα ερείπια ενός βυζαντινού οχυρού: στα τούρκικα ονομάζεται Καντιφέκαλε, αλλιώς Βελουδόκαστρο....

Στους δρόμους και στα παζάρια άκουγε κανείς καθημερινά όλες τις γλώσσες της Ευρώπης και αρκετές της Μέσης Ανατολής. Ο πολυεθνικός χαρακτήρας μιας οθωμανικής πόλης των αρχών του 20ου αιώνα διέφερε κατά πολύ από εκείνον των σημερινών μεγαλουπόλεων, του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Κάθε κοινότητα ήταν σφικτά οργανωμένη με πυρήνα τη θρησκεία της και τα μέλη της ζούσαν μαζί σε σαφώς οροθετημένες και συνήθως ομοιογενείς συνοικίες. Οι ευκαιρίες κοινωνικών συνδιαλλαγών ανάμεσα στις κοινότητες ήταν περιορισμένες και οι μικτοί γάμοι αδύνατοι, εκτός κι αν ο ένας από τους συζύγους άλλαζε θρήσκευμα. Κάτι τέτοιο με τη σειρά του θα συνεπαγόταν όχι μόνο αλλαγή πίστης, μα και ολοσχερή αλλαγή τρόπου ζωής, συνηθειών, γειτόνων, φίλων, συχνά επαγγέλματος ή και γλώσσας ακόμα...

Ρ. Μπήτον, «Γιώργος Σεφέρης- Περιμένοντας τον άγγελο», μτφρ. Μίκα Προβατά ,ΩΚΕΑΝΙΔΑ 2003

The Greeks of Smyrna lived side by side each other in solid homes built with thick walls in narrow streets behind Quai - the wide waterfront - and the tram rails that led from the noisy port to the north to Punta. 

Muslim Turks were the two extremes: the administrative order but also the poorest. The mosques and the local administration buildings being together just south of the harbor at the foot of mountain Pagos which dominates the southern city “crowned” by the ruins of a Byzantine fortress- in Turkish called Kantifekale , Castle of velvet-.

In the streets and the bazaars were heard every day languages of Europe or Middle East. But an Ottoman city in the early 20th century was different from a modern city like London or New York.

The members of the community were organized in the core of their religion and lived ih homogenous neighborhoods. 

Mixed weddings were impossible unless one of the two spouses changed religion.This would mean not only the change of faith,but also a change in lifestyle,habits, friends, neighbours,profession even in language...

R. Beaton, "G. Seferis- Waiting for the angel" , translation M. Provata, OKEANIDA 2003

...  Οι δυο γυναίκες , του Τούρκου και του Χριστιανού , αγαπιούνταν σαν αδελφές. Τα καλοκαίρια μέναν μαζί στον κάμπο οι δυο φαμίλιες. Δε χώριζαν. Μονάχα σαν έπεφτε η νύχτα , αποτραβιόνταν ο καθένας να δεηθεί στο θεό του .Ύστερα πάλι ξαναδερφώνονταν.

                                                                           ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ, " Το νούμερο 31328", ΕΣΤΙΑ 2002

...  Both women ,the Turk and the Christian , loved each other like sisters. Both families lived in the plain in the summer.They didn`t separate. Just as night fell ,everyone withdrew to pray to his god. Then again they lived brotherly.

                                                                              

                                                                           ELIAS VENEZIS " The number 31328" ESTIA 2002