ΜΝΗΜΕΣ της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ, Αχμέτ Ουμίτ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ για το ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Αχμέτ Ουμίτ γεννήθηκε στο Γκαζιαντέπ της Τουρκίας το 1960 και ζει στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά και Πολιτικές Επιστήμες στην Ακαδημία Πολιτικών Επιστημών της Μόσχας. Παρ' όλο που ξεκίνησε τη συγγραφική του ζωή γράφοντας ιστορίες, το πρώτο του έργο που κυκλοφόρησε ήταν η ποιητική ανθολογία με τίτλο "Η κρυψώνα του δρόμου".

Το 1992, όταν εξέδωσε το "Η ξυπόλητη νύχτα", πήρε το βραβείο "Συγγραφής και Τέχνης του Φερίτ Μπαγίρ". Το 1994 εκδόθηκαν η ιστορία "Μια κραυγή σκίζει την νύχτα" και το παιδικό βιβλίο "Παραμύθι μέσα στο παραμύθι". Η ένταση που υπήρχε σε όλα του τα βιβλία εμφανίστηκε ολοκληρωτικά στο "Ομίχλη και νύχτα", που εκδόθηκε το 1996.

Το 1998 εκδόθηκε το "Άρωμα φόβου", το οποίο ανέτρεψε τα μέχρι τότε καλούπια των αστυνομικών μυθιστορημάτων και δημιούργησε πρότυπο. Ακολούθησε "Το κλειδί της Αγκάθα", που περιλαμβάνει αστυνομικές ιστορίες και το "Εγκλήματα με ονομασία προέλευσης". Το 2010 εξέδωσε το βιβλίο "Οι μνήμες της Κωνσταντινούπολης".

Η ΥΠΟΘΕΣΗ του ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ

 Όταν βρίσκεται το πρώτο πτώμα κοντά σε ιστορικά μνημεία με ένα νόμισμα που απεικόνιζε τον Βύζαντα, τον πρώτο οικιστή της Κωνσταντινούπολης, ο αστυνόμος Νεβζάτ και οι συνεργάτες του ξεκινούν μια έρευνα στο τώρα αλλά και στο παρελθόν. Τα επόμενα έξι πτώματα, επιμελώς τοποθετημένα με ένα νόμισμα κάθε φορά που απεικονίζει τον Κωνσταντίνο Α΄, τον Θεοδόσιο τον Β΄, τον Ιουστινιανό κ.ο.κ. αναγκάζουν την αστυνομία να μάθει Ιστορία, να περιδιαβεί τους βυζαντινούς αιώνες και την οθωμανική αυτοκρατορία για να αντιληφθεί το σχέδιο των δολοφόνων. Ιστορική αφήγηση με αστυνομικό «όχημα» Το έργο είναι αστυνομικό, όπως έγινε αντιληπτό, αλλά η έρευνα ξεδιπλώνεται με ιστορικά στοιχεία, συχνά ανεκδοτολογικά, που αποκαλύπτουν ίχνη του παρελθόντος σε μια πόλη που ξεχνά την ιστορία της. Ο αναγνώστης απολαμβάνει διπλά, ή μάλλον τριπλά, την αφήγηση, αφού: Πρώτον, η γνωστή συνταγή του ενός πτώματος που φέρνει τ’ άλλο και τα δυο το τρίτο κάνει την έρευνα κλιμακωτά ενδιαφέρουσα, παρά τις μικρές ή μεγάλες ατέλειες στη διενέργειά της. Δεύτερον, η ιστορία δεν προσφέρεται μόνο ως γνώση, συχνά φορτωμένη και αχρείαστη, αλλά και ως κλειδί για την εξιχνίαση των εγκλημάτων κάνει το έργο να προσκτά βάθος. Και τρίτον η ταξιδιωτική περιήγηση στην ιστορική Κωνσταντινούπολη, σχεδόν σαν να ξεχνά κανείς τη σύγχρονη Ιστανμπούλ που παραδίδεται σε μια ανεξέλεγκτη ανοικοδόμηση, δίνει στην ιστορία περιηγητικό ενδιαφέρον. Το μυθιστόρημα είναι συνεπώς ένας καλός οδηγός στην ιστορία και στην αίγλη της Πόλης. Πέρα από την αφήγηση που γίνεται το δόλωμα της ανάγνωσης, το έργο μας στήνει γέφυρες με την ίδια την πόλη. Η Ιστανμπούλ είναι αυτό που είναι επειδή φτιάχτηκε σε ένα παλίμψηστο επίπεδο πολλαπλών στρωμάτων, από το αρχαιοελληνικό Βυζάντιο έως τη χριστιανική Κωνσταντινούπολη κι έπειτα στην οθωμανική της, μουσουλμανική, πλευρά. Κάθε πόλη είναι το ιστορικό αμάλγαμα μιας μακραίωνης, συχνά άδηλης παράδοσης, σαν σκυταλοδρομία λαών και πολιτισμών. Η σύγχρονη ζωή συχνά σκοτώνει το παρελθόν, δηλαδή σκοτώνει το βάθρο του μεγαλείου της πόλης, κι η ίδια η πόλη, οπλίζοντας το χέρι κάποιων, εκδικείται τους ιδιοτελείς, τους κερδοσκόπους, τους εκμεταλλευτές της. Τα πτώματα ήταν άνθρωποι που προσπάθησαν να χτίσουν εις βάρος της ιστορικότητας των μνημείων και να κερδίσουν χρήματα δολοφονώντας το παρελθόν.

“Ο Αχμέτ Ουμίτ διακρίνεται για κάποιου είδους φιλελληνισμό (σημειώνει ότι οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται την Πόλη είναι Έλληνες και δεν διστάζει να υπογραμμίσει την ύπαρξη ενός θρύλου που θέλει τους Έλληνες, με επικεφαλής έναν βασιλιά Κωνσταντίνο, να την παίρνουν πίσω για να αναστήσουν ξανά τον χριστιανισμό), ενώ δεν παραλείπει να θυμίζει τη δόξα της Κωνσταντινούπολης.” («Το Βήμα», 26/8/2012).  

Πηγή: www.in2life.g

 Ένα μυθιστόρημα - ποταμός, όπου τα πάθη των ανθρώπων συναντούν την ιστορία, όπου η περιπέτεια κλιμακώνεται μαζζί με τη συγκίνηση, ένα μεγάλο σύγχρονο παραμύθι που ξεκινά απ` το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη και φτάνει μέχρι τη σημερινή μητρόπολη Ιστανμπούλ των μεγάλων αντιθέσεων, ένα λογοτεχνικό μπεστ σέλερ που έχει μαγέψει περισσότερους από 3000.000 αναγνώστες στην Τουρκία...

« Σε κοίταζα χτες από έναν λόφο αγαπημένη μου Ιστανμπούλ…»

                                               Γιαχγιά Κεμάλ

… Οι παλιές ονομασίες των συνοικιών λησμονιούνται . Η πόλη αποκόπτεται από το παρελθόν της. Και όμως οι πόλεις είναι σαν τους ανθρώπους: αν αυτοί ξεχάσουν το παρελθόν τους, αν αποκοπούν απ` την ιστορία τους, αποκόπτονται κι απ` την προσωπικότητά τους. Παύουν να έχουν χαρακτήρα. Οι πόλεις θα καταντήσουν να μοιάζουν σαν τους πανομοιότυπους ανθρώπους. Κι όμως η Ιστανμπούλ είναι κάτι ξεχωριστό…

... Επισκεφτήκαμε το μυσωλείο του σουλτάνου (Γιαβρούζ Σουλτάν Σελίμ), είδαμε τους τάφους των διαδόχων, κατόπιν επισκεφτήκαμε τον τάφο ενός άλλου σουλτάνου, του Αμπντουλμετζίτ. Εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πελώριο τουρμπάνι πάνω στο φέρετρο του  Γιαβρούζ Σουλτάν Σελίμ καθώς και η θέα της Ιστανμπούλ απ` τον πίσω κήπο του τεμένους. Ήταν εξαιρετική, θαρρείς πως εκτεινόταν μια διαφορετική πόλη μπροστά στα μάτια σου. Τα νερά του Κεράτιου, που φάνταζαν σαν λιωμένο χρυσάφι, κυλούσαν νωχελικά στρίβοντας δεξιά αριστερά προς τη θάλασσα. Το τέμενος Φάτιχ δεν φαινόταν , όμως το τέμενος Σουλεϊμάνιγιε και η Αγία Σοφία, χωρίς να εμποδίζουν το ένα το άλλο, υψώνονταν στον ουρανό. Δύο μοναδικοί τόποι λατρείας χτισμένοι πάνω στους μυθικούς λόφους τούτης της πόλης...