"ΣΕΡΕΝΑΤΑ" Ömer Zülfü Livaneli

    Όλα ξεκινούν μια κρύα ημέρα του Φεβρουαρίου του 2001, όταν η Μάγια Ντουράν, τριάντα έξι ετών, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Πανεπιστημίου της Ιστανμπούλ, υποδέχεται στο αεροδρόμιο της πόλης τον γερμανικής καταγωγής Αμερικανό καθηγητή Μαξιμίλιαν Βάγκνερ, ετών ογδόντα επτά.

Εκτελώντας την επιθυμία του καθηγητή, ο οποίος δίδαξε στο ίδιο Πανεπιστήμιο τη δεκαετία του '30, η Μάγια τον οδηγεί σε μια παραλιακή κωμόπολη έξω από την Κωνσταντινούπολη. Εκεί όπου το 1941 ένα καράβι γεμάτο Εβραίους βυθίστηκε από τους Ρώσους στα παγωμένα νερά της Μαύρης Θάλασσας... Εκεί που θα αρχίσει τώρα να ξετυλίγεται το νήμα μιας μοναδικής ιστορίας αγάπης στη δίνη μιας μεγάλης τραγωδίας της ιστορίας του 20ού αιώνα.

"Εάν το βραβείο Νόμπελ δινόταν σε ένα βιβλίο μονάχα, σίγουρα θα άξιζε να το κερδίσει με ομοφωνία το τελευταίο βιβλίο του Λιβανελί. Είναι συγκινητικό όπως το "Σινεμά ο Παράδεισος" και συγκλονιστικό όπως η "Λίστα του Σίντλερ".

(Σελαχαττίν Ντουμάν, εφημ. "Βατάν")

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το ΒΙΒΛΙΟ

 «Η θέση μου είναι ότι όλοι οι λαοί , όλοι οι πολιτισμοί διακατέχονται από προκαταλήψεις ο ένας για τον άλλον. Εάν κάποια μέρα κατορθώσουμε να εξαλείψουμε τις λέξεις που δηλώνουν προκατάληψη όπως τη λέξη βάρβαρος στις ευρωπαϊκές γλώσσες, τη λέξη γκαϊζίν στα ιαπωνικά, τη λέξη κιαφίρ στις μουσουλμανικές χώρες, τη λέξη Άριος στη γερμανική , τότε θα έχουμε κάνει ένα σπουδαίο βήμα προς το στόχο μας. Κι αν με ρωτήσετε ποιος είναι ο στόχος μας, θα σας έλεγα ότι είναι μια ουμανιστική αντίληψη κατά την οποία, αφενός η αξία του ανθρώπου πηγάζει απλά από το ότι είναι άνθρωπος και , αφετέρου, αποκλείονται οι διακρίσεις που στηρίζονται σε θρησκεία, έθνος, φύλο, χρώμα, σεξουαλικές προτιμήσεις και πολιτικές θέσεις».

Όλοι χειροκρότησαν θερμά τον καθηγητή. Οι άνθρωποι επηρεάζονται πολύ από τέτοιες ομιλίες, αλλά τις ιδέες που γεννιούνται από τις ομιλίες αυτές τις αφήνουν στα αμφιθέατρα. Άνθρωποι που δε διστάζουν να κάνουν κάθε είδους διακρίσεις χειροκροτούν ζωηρά στα αμφιθέατρα τέτοιες ιδέες. Όταν επιστρέφουν στην καθημερινή ζωή, ξεχνούν να δουν «τον άνθρωπο ως άνθρωπο» και υποδαυλίζουν το μίσος και κάθε είδους διακρίσεις. Κατόπιν για να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους ξεκινούν με τις λέξεις «Ναι, αλλά...» και σκαρφίζονται χίλιες δυο δικαιολογίες για να καταστρατηγήσουν τις αρχές που μόνο στα λόγια υποστηρίζουν.