ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
... " Η Ισταμπούλ μοιάζει με άπιστη γυναίκα" , είπε απορροφημένος συνεχίζοντας να κοιτάζει λεξω.
Συμπέρανα πως αυτή η φράση έκρυβε βαθύ πόνο. Και πάλι δεν είπα τίποτα. Διότι, όπως κοίταζε έξω, έμοιαζε σαν να μιλά στον εαυτό του. Ύστερα από μια σύντομη παύση συνέχισε να μιλά.
"Εξακολουθεί να σε προδίδει , όμως εσύ συνεχίζεις να την αγαπάς".
Αυτή τη φορά αποφάσισα να μιλήσω.
"Σας πρόδωσε η Ισταμπούλ;"
Συνέχισε να ατενίζει το περιβάλλον χωρίς να απαντήσει.
"Αυτή εδώ είναι όμορφη, πολύ όμορφη πόλη" είπε έπειτα από λίγο. Μάλλον θα σκεφτόταν τώρα κάτι άλλο. "Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, παλάτια ,τεμένη... Σαν παραμύθι... Πώς να το πω... Πόλη με μπαχαρικά..."
... Αυτή ήταν η Ισταμπούλ. Τυρρανική ,επικίνδυνη αλλά κι άλλο τόσο όμορφη. Όπως είπε ο καθηγητής Βάγκνερ: "Σε προδίδει διαρκώς, αλλά εσύ συνεχίζεις να την αγαπάς". Ο Γιαχγιά Κεμάλ σ` ένα ποίημά του έγραφε: "Αν η καρδιάδεν αγαπήσει την Ισταμπούλ σημαίνει πως δεν ξέρει τι θα πει αγάπη"...
... Ο περίπατος ανάμεσα στη φωτισμένη Αγία Σοφία και στο Μπλε Τζαμί προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν σαν ένα ταξίδι στο χρόνο.
Η ιστορία τόσων αιώνων που είχαν αυτοί οι δύο μεγαλοπρεπείς ναοί της Ορθοδοξίας και του Ισλαμισμού μαζί με τα όσα είχαν συμβεί σ` αυτή την πλατεία δημιουργούσαν ένα υποβλητικό κλίμα. Το δέος γινόταν εντονότερο τα βράδια, όταν αποσύρονταν τα τουριστικά λεωφορεία και ο κόσμος και στην πλατεία δεν έμενε πλέον κάποιο σημάδι από το σύγχρονο κόσμο ...
... Με το αναρχικό πνεύμα που είχα αναπτύξει τον τελευταίο καιρό, "Αχ αυτά τα κράτη!" σκέφτηκα. "Τα κράτη που με τα τεχνητά σύνορα χωρίζουν τους ανθρώπους και γίνονται αιτία βασάνων".
Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, όχι μόνο γι` αυτά τα νησιά, αλλά ακόμη και για τις βραχονησίδες του Αιγαίου φτάνουν ένα βήμα πριν τον πόλεμο. Όμως ο Εγκέλαδος, όταν χτυπά, δε δίνει καμιά σημασία στα τελωνεία, στα σύνορα, στα διαβατήρια κι γκρεμίζει τις δυο πλευρές ταυτόχρονα.
Θυμήθηκα κάποιες αράδες του Στέφαν Τσβάιχ που είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν. Η ανακάλυψη των αεροπλάνων είχε πολύ συγκινήσει τη γενιά του Τσβάιχ η οποία είχε πιστέψει ότι αυτή θα σήμαινε το τέλος των πολέμων. Αφού τα αεροπλάνα πετούσαν στον ουρανό , τα σύνορα δε θα σήμαιναν τίποτα πλέον. Επομένως με τον εκμηδενισμό των συνόρων θα είχαμε ειρήνη.
Δυστυχώς, εκείνη η ίδια η γενιά είχε σύντομα υποστεί νευρικό κλονισμό, όταν είδε τα αεροπλάνα να ρίχνουν βόμβες και να γκρεμίζουν την Ευρώπη. Ο πολιτικός ρεαλισμός εναντίον της αισιοδοξίας της διανόησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου