"Ίμβρος , το νησί της θλίψης", Ντενίζ Καβουκτσούογλου

Απόσπασμα  της συνέντευξης του Τζενγκίζ Ουρφαλίογλου

 ( σελ. 202- 203 )

Ο συγγραφέας:

« Κύριε Τζενγκίζ, η κοινή ιδιαιτερότητά σας με τον Γιουσούφ είναι ότι κατάγεστε από την Αντιόχεια. Έστω και σε διαφορετικές χρονικές εποχές, ζήσατε σε μια κοινωνία που απαρτιζόταν από ανθρώπους με διαφορετικές θρησκείες, δόγματα και εθνότητες, σε μια πολυπολιτισμική πόλη. Άραβες, Αρμένιοι, Συροχαλδαίοι, Τούρκοι ,σουνίτες, αλεβίτες, ορθόδοξοι, γρηγοριανοί, καθολικοί ήταν οι γείτονες και οι φίλοι σας. Σίγουρα αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στη δημιουργία σχέσεων φιλίας με τους Ρωμιούς στο Γλυκύ. Κι εγώ γεννήθηκα στο Τσιχανγκίρ στην Πόλη και πέρασα τα νιάτα μου στο Μόδι. Είχα πολλούς Ρωμιούς, Εβραίους, Αρμένιους  φίλους. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Και για τους δυο μας, πρωτεύουσα σημασία έχει ο «καλός άνθρωπος». Το να είσαι «καλός άνθρωπος» είναι ιδιότητα ανεξάρτητη από τα θρησκευτικά πιστεύω και τις εθνοτικές καταγωγές.»

Τζενγκίζ Ουρφαλίογλου:

« Έχετε δίκιο. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στη λεωφόρο Σαράι της Αντιόχειας. Είχαμε πολλούς Αρμένιους φίλους, ορθόδοξους, καθολικούς και Εβραίους γείτονες. Δεν ξέραμε καν ποιος ήταν τι. Ο άνθρωπος ήταν άνθρωπος. Οι Εβραίοι το Σάββατο δεν άπλωναν χέρι στη φωτιά. Με φώναζαν και πήγαινα να τους ζεστάνω το φαγητό. Με τους φίλους πηγαίναμε στην εκκλησία, ακούγαμε τη λειτουργία. Εκεί λένε τον παπά Αμπούνα στα αραβικά, δηλαδή «πατέρα». Κι εγώ έτσι τον αποκαλούσα. Όπως είπατε, είχαμε διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο. Ήμασταν πάντα ανοικτοί στις διαφορετικές θρησκείες και διαφορετικές γλώσσες. »