Οι μνήμες και ο λόγος αυτής της σπουδαίας Μικρασιάτισσας, της Αγγέλας Παπάζογλου, γυναίκας του ρεμπέτη Βαγγέλη Παπάζογλου, όπως τις διηγήθηκε στον γιο της Γιώργη Παπάζογλου, έγιναν μέσα από το στόμα, τον λόγο και την ψυχή της Άννας Βαγενά, που την ενσαρκώνει όλα αυτά τα χρόνια στο θέατρο , κτήμα όλου του κόσμου, πολύτιμη παρακαταθήκη για τις νέες γενιές.
Ένα απόσπασμα από το μέρος "Κατοχή και Εμφύλιος". Γνήσιος, πηγαίος και λαϊκός λόγος....
... Άμα ζωγραφίσεις καμιά φορά τον πόλεμο, μη ζωγραφίσεις κανόνια και βόμβες και στρατιώτες και πολυβόλα και τανκς. Να ζωγραφίσεις το καημένο το πεινασμένο το παιδάκι, που φόραγε το καλό του το βαφτιστικό του το ρομπάκι, στα σκαλοπάτια της εκκλησιάς Του ακουμπισμένο νεκρό εκειδάς... Εγώ το` κανα αυτό που έπρεπε. Άφησα το παιδάκι επίτηδες στα σκαλοπάτια Του. Να δει τα έργα Του ν` αλλάξει γνώμη.
Έκανα να διαμαρτυρηθώ εγώ μ` αυτό , στο Θεό...
Το καημένο, το πεινασμένο, το νεκρό παιδάκι, που φόραγε το καλό του, το βαφτιστικό του το ρομπάκι. Τ` άφηκα στα σκαλοπάτια Του, να το πάρει μέσα, να το υιοθετήσει ο Θεός!...
