" Ό, τι αγαπώ είναι δικό σου" , Γιάννη Καλπούζου

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου

                     " Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΩ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ"

Ο Άνδης στο καφενείο του Ερμεία ... 

" Μίσος και φόβος συνδαύλιζαν το ένα το άλλο κι ισορροπούσε παράξενα ο κόσμος. Το μίσος νίκησα κι έβγαλε ο φόβος εκατό ποδάρια. Τα ενενήντα εννέα τα` κόψα, μ` αυτό π`απόμεινε, το ένα, έκοψε τα δικά μου", διάβασε φωναχτά ο Άνδης το αναρτημένο γνωμικό, το οποίο δεν είχε προσέξει στο παρελθόν. 

" Τίνος είναι Ερμεία;"

" Δικό μου".

" Τι εννοεί;"

 " Όταν με συνέλαβαν οι Τούρκοι το 1974 με βασάνισαν και μου έκοψαν τη γλώσσα. Θα με σκότωναν, εάν δε δραπέτευα. Το χωριό μου ήταν μεικτό, από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. 'Ενας συντοπίτης Τουρκοκύπριος βρέθηκε στο μέρος όπου με είχαν φυλακισμένο οι εισβολείς και με βοήθησε να δραπετεύσω. Όταν τελείωσαν οι εχθροπραξίες κι επέστρεψα στο χωριό , το μίσος μου για τους Τούρκους κυριαρχούσε και όριζε τη ζωή μου. Ακόμη κι όταν ήρθα στην Αθήνα το 1978. Με τον καιρό το πάλεψα και το νίκησα. Κατάλαβα σε τι αγρίμι μετατρέπει ο πόλεμος τον άνθρωπο, όποιας φυλής κι αν είναι. Βοήθησε και το γεγονός ότι σώθηκα χάρη στον Τουρκοκύπριο συγχωριανό μου" 

" Κι ο φόβος;"

" Πια ήμουν ανάπηρος, δεν μπορούσα να μιλήσω. Φόβος σε σχέση με την αποδοχή απ` τους άλλους. Από συγγενείς μέχρι φίλους και όσους συναναστρεφόμουν στην πορεία της ζωής μου. Μεταμορφώνεσαι απ` την ξαφνική αναπηρία σε άλλον άνθρωπο. Αναρωτιέσαι: πώς με αντιμετωπίζουν; Σαν σακάτη; Με λυπούνται; Με δέχονται για κανονικό άνθρωπο; Πώς θα πιάσω δουλειά; Κι ένα σωρό άλλα. Ο βασικός λόγος που μετοίκησα στην Αθήνα ήταν για να πολεμήσω τους φόβους μου".

" Έκοψες ενενήντα εννέα ποδάρια του φόβου, όπως γράφεις στο γνωμικό. Το άκοπο ποιο είναι;"

...

" Το άκοπο ποδάρι αφορά τον έρωτα. Ίσως κάποτε σου πω περισσότερα".