ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από ένα ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ της ΒΑΝΑΣ ΣΤΕΛΛΟΥ [ πηγή Turkish Greek News ]

Πριν από ένα µήνα περίπου έκλεισα δυο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή µου. Η χρονιά αυτή ήταν δύσκολη, αβέβαιη και γε-µάτη προκλήσεις.

Υπήρξαν στιγµές που το δύσκολο δεν ήταν να φύγω,αλλά να µείνω. Πριν από δυο χρόνια, τα πράγµατα για µένα στην Ελλάδα ήταν σχεδόν σε αδιέξοδο. Λόγω της οικονοµικής κρίσης, που όλοι ξέρουµε, κυρίως όµως λόγω της κρίσης αξιών. Έπρεπε να φύγω. ∆εν ήταν εύκολο,µέσα µου κυρίως.Επέλεξα ένα στόχο, έφτιαξα ένα σχέδιο ας πούµε και ξεκίνησα. Επέλεξα την Πόλη, όχι γιατί απλά άνοιξα τον παγκόσµιο χάρτη, αλλά γιατί οι ρίζες µου κρατάνε από τη Σµύρνη. Η µάνα µου ηΕλένη ή Νίτσα, όπως την έλεγε ο πατέραςµου…

 Ήρθα µε one wayticket. ∆εν έδωσα κανένα περιθώριο αποτυχίαςστον εαυτόµου. Έκοψα τις γέφυρες των αµφιβολιών και ήµουν απόλυτα αποφασισµένη. Ο στόχος µου ήταν να έρθω εδώ να δουλέψω, να συνεργαστώ,να πιάσω το νήµα της δικής µου ζωής από την αρχή. Μακριά από αγκυλώσεις του παρελθόντος.Πιστεύοντας απόλυτα στον «άνθρωπο» και στη θέλησή του. Για µένα ήταν απόλυτα φυσιολογικό να έρθω σε µια άλλη χώρα, µόνο που έπρεπε πρώτα να τη µάθω. Να την οικειοποιηθώ. ∆εν είδα την Πόλη από τουριστικής πλευράς. Έπρεπε να γνωρίσω σε βάθος, τη χώρα, τη λειτουργία της, τους κανόνες της,την κουλτούρα της.

  

Στην πορεία έκανα όλα τα πιθανά και τα απίθανα λάθη που µπορεί να κάνει κάποιος που ξεκινάει σε µία νέα χώρα!

Σήµερα νοιώθω ότι είµαι σε πολύ καλό δρόµο, έχοντας κάνει σωστές επιλογές.

 Άλλαξα την πορεία µου,

όχι µόνο λόγω της αποφασιστικότητάς µου, αλλά και ενός παράγοντα που δεν τον είχα υπολογίσει. Τους αν-θρώπους!

 Είναι απίστευτο πόσοι άνθρωποι µε στηρίξανε.

Μου ανοίξανε, όχι µόνο τις πόρτες τους,αλλά κυρίως τις καρδιές τους.

 Η Νέζλα, ο Ιµπραήµ, ο Ιλχάν, η Σααντέτ, ο Λεβέντ, ο Ουµούτ, η Μαρία, ο Ανδρέας, ο Χάρης, η Πινάρ, η Μπεστέ, η Γκιουλάϊ…

 Tα φιλαράκιαµου. Τους ευγνωµονώ και θα θυµάµαι πάντα µε καλοσύνη και µε αγάπη αυτά που µου προσφέρανε.

Και αυτοί δεν προσδιορίζονται ούτε από το θρήσκευµα, ούτε από οτιδήποτε άλλο, αλλά από την ποιότητα που έχουν ως άνθρωποι, σε όποια µειοψηφία ή πλειοψηφία κι αν ανήκουν.

Αξίζει αυτό που κάνουµε όλοι µαζί.

Η γιαγιά µου έλεγε:

«καλύτερα να λείπει το φαϊ και να’ναι γεµάτη η ψυχή».